Το SUPERGIRL ήταν μια σειρά που μου άρεσε από την αρχή, παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα στην ιστορία, γιατί απέπνεε αυτή την αισιοδοξία που λείπει τόσο από τα περισσότερα πράγματα που βλέπουμε και διαβάζουμε αυτόν τον καιρό.
Ως φινάλε, το επεισόδιο αυτό λειτουργεί, ολοκληρώνοντας το character arc της Kara, που έχει ωριμάσει και δεν χρειάζεται, πλέον, κάποια πατρική ή μητρική φιγούρα.
Ομολογώ πως το κλείσιμο του επεισοδίου ήταν καλό και πραγματικά συγκινητικό, με την εξομολόγηση της Alex μπροστά στην Kara. Τι είδαμε όμως μέχρι να φτάσουμε εκεί;
Η πιο cute σειρά με υπερήρωες στην αμερικανική TV συνεχίζει, με ένα μάλλον αδιάφορο επεισόδιο και τον πιο κλισέ τίτλο που θα μπορούσαν να του δώσουν...
Αυτή την εβδομάδα, το SUPERGIRL βασίστηκε σε έναν εξαιρετικά “βαρύ” τίτλο, ο οποίος φέρνει στο νου το αριστούργημα που έχει γράψει για τον Superman o Alan Moore.
Ένας γνωστός χαρακτήρας έρχεται στο τηλεοπτικό σύμπαν της σειράς, σε ένα επεισόδιο με μπόλικη δράση, αλλά και αρκετό "ρομάντζο".
H επιστροφή του SUPERGIRL μου έδωσε την εντύπωση πως βάλθηκε να καταστρέψει πολλά από τα θετικά στοιχεία των τελευταίων επεισοδίων και να βασιστεί πολύ περισσότερο στις αδυναμίες της σειράς.
Αναμφίβολα διασκεδαστικό φινάλε για φέτος, από μια σειρά που μοιάζει να έχει βρει πλέον τα πατήματα της.
Μπαίνουμε στο Top 50, παρέα με υπερήρωες, εξωγήινους, βρικόλακες και αγαπημένους παιδικούς χαρακτήρες. Παρ' όλα αυτά, εμείς διαλέξαμε μια φράση του Σαρτρ, από την πιο "κουλτουριάρικη" ταινία της δεκάδας. Μιλάμε για επίπεδο, όχι αστεία!
Tο τέταρτο επεισόδιο, με αφορμή τη γιορτή του Thanksgiving, επικεντρώνεται – όπως είθισται σε ανάλογα επεισόδια - στις σχέσεις της Kara/Supergirl με την οικογένεια της και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της.
