Καλώς ήρθατε, για άλλη μια φορά, στη στήλη που δεν μοιάζει με καμιά άλλη και χαίρεται γι' αυτό σχεδόν όσο και εσείς. Τη στήλη που γράφεται πάντα υπό πίεση, αλλά αρνείται να πάρει χάπια για να τη ρίξει. Τη στήλη που θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, παρ' όλο που έχει φάει προ πολλού την πίτα και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους σκύλους (ούτε τις γάτες).
Να 'μαστε και πάλι, με ένα ακόμη installment της στήλης που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα χρήσιμο ούτε σε εσάς που τη διαβάζετε, αλλά ούτε και σε μένα που τη γράφω και την επιμελούμαι! Ως συνήθως, ελπίζω και εύχομαι ειλικρινά να έχετε κάτι πιο χρήσιμο, ευχάριστο και παραγωγικό να κάνετε απ' το να με διαβάζετε. Σε περίπτωση που δεν έχετε όμως (κρίμα, αλήθεια), καλώς ήλθατε!
Μετά από ένα ελαφρώς ετεροχρονισμένο Post-Con Depression Rant, ήρθε η ώρα να περάσουμε στις επιλογές. Με νέο, διαφορετικό format ΚΑΙ αυτή τη φορά! Εξάλλου, τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτές τις μικρές (ή και μεγάλες) συχνές αλλαγές, που συμβολίζουν ταυτόχρονα την ανάγκη να αναζητούμε το καινούργιο, αλλά και τη δυσκολία να παραμείνουμε σταθεροί σε πράγματα των οποίων την αποτελεσματικότητα, ή την αισθητική αρτιότητα, φοβόμαστε να αναλύσουμε, παρ’ όλο που δεν έχουμε ιδέα ούτε ποιό θα ήταν το συμπέρασμα, αλλά ούτε και αν θα μας άρεσε.
