Περισσότερο από κάθε άλλο, εδώ έχουμε έναν επίλογο, έναν αποχαιρετισμό. Μεταφερόμαστε σαράντα χρόνια μετά τα τελευταία γεγονότα, όπου οι επιζήσαντες “Θεοί” συναντιόνται στην κηδεία ενός από αυτούς.

Γενικά, η δομή του τεύχους σε κάνει να απορείς, αν αυτό που διαβάζεις είναι κάτι το ιδιοφυές ή μια απλή “ξεπέτα”. Οπωσδήποτε, όλα τα εύσημα πάνε στον σχεδιαστή Jamie McKelvie.

Σιγά-σιγά, ο κόμπος αρχίζει να λύνεται και τα πράγματα ξεκινούν να αποκτούν νόημα. Για να γίνει αυτό, βέβαια, χρειάζονται αρκετά flashbacks, με τα οποία μας λούζουν στα τελευταία τεύχη.

Μετά τη “δολοφονία” της Ananke από την Laura/Persephone, επικρατεί ένας χαμός. Όλοι τρώγονται μεταξύ τους και ταυτόχρονα προσπαθούν να ανακαλύψουν τι κάνει η μυστηριώδης μηχανή της Ananke.

Οι συντελεστές έβαλαν τα δυνατά τους, για να μας αποζημιώσουν για την αναμονή και μάλλον το πέτυχαν, καθώς μας εισήγαγαν σε έναν νέο κύκλο αυτής της μεταφυσικής pop περιπέτειας.