Σε μία εποχή που κάθε ιστορία με τους X-Men είναι στην καλύτερη μια μετριότητα (και το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο X-Men run ήταν κατά πάσα πιθανότητα αυτό του Grant Morrison), το να διαβάσει κανείς τα comics των Claremont και Byrne είναι κάτι αναζωογονητικό.
Καθώς η απειλή του Malekith κοντοζυγώνει, ο Odin, αντί να προετοιμάζεται για το χειρότερο, επιλέγει να περιφέρεται καταθλιπτικά στα ερείπια της Argard και να πίνει κρύες μπύρες.
Ένα περίπου χρόνο μετά το “Avengers: No Surrender”, η συγγραφική ομάδα πίσω από το εγχείρημα ενώνει ξανά τις δυνάμεις της για να μας διηγηθεί μια ακόμη ιστορία.
Είναι παράξενο και συνάμα απογοητευτικό, το πως η συγκεκριμένη σειρά φέρει τη σεναριακή σφραγίδα του Dan Slott και ξεκίνησε τόσο δυναμικά, για να εξελιχθεί σε κάτι αρκετά άνευρο και συνηθισμένο.
Μέσα σε 64 μόλις σελίδες, ο James Owsley (πλέον γνωστός ως Christopher Priest), παρουσιάζει μια σφιχτά δομημένη και δεμένη ψυχροπολεμική περιπέτεια κατασκοπείας, με πρωταγωνιστές δυο υπερήρωες.
Μία μόλις μέρα μετά τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ο Χρήστος Φανίτσιος και ο Αριστείδης Κώτσης βάζουν στην άκρη αγάπες, λουλούδια και λοιπές ρομαντίλες, και αναλαμβάνουν να εξερευνήσουν τον τρέχοντα κατάλογο της Diamond!
H γιορτή των ερωτευμένων είναι εδώ, και εκτός από χαρές για τα ζευγάρια, φέρνει και πολύ γκρίνια από όσους δεν έχουν ταίρι! Ευτυχώς, υπάρχουν και οι ήρωες των comics, για να μας υπενθυμίσουν ότι ίσως υπάρχουν και χειρότερα...
Ο Matt Murdock, έχοντας φλερτάρει με τον θάνατο και επιζήσει από θαύμα, είναι πλέον έτοιμος να επιστρέψει στην παλιά του ζωή. Σχεδόν. Βλέπετε, ο Murdock δεν είναι πλέον ο ίδιος, ούτε σωματικά, ούτε ψυχικά...
Ο Longshot, ως χαρακτήρας, είναι σαν αυτά τα βιβλία, τις σειρές, τις ταινίες, που γυρνούν γύρω από ένα υπερ απλό, αλλά ευφυές concept, που όταν τα ολοκληρώσεις, λες: “Μα καλά, πως δεν το είχε σκεφτεί κάποιος μέχρι τώρα;”
Το τεύχος αποτελείται από διάφορες ιστορίες που λειτουργούν ως πρόλογος για τις σειρές που θα κυκλοφορήσουν σύντομα, οι οποίες θα διαδραματίζονται σε έναν εναλλακτικό, παράλληλο κόσμο. Και ναι, θυμίζει το AGE OF APOCALYPSE!
