Ένα από τα χειρότερα πράγματα που θυμάμαι από τη φετινή χρονιά των πανελληνίων είναι ότι δεν προλάβαινα να πάω σινεμά. Ακόμα και τις σπάνιες φορές που έβρισκα χρόνο, δε μαζευόταν παρέα. Θυμάμαι ότι για κάποιο καιρό, ο τοπικός κινηματογράφος έπαιζε ένα animation που ήθελα να δω πάση θυσία, με μια υπέροχη αφίσα ενός παιδιού παρέα με μία καμηλοπάρδαλη.

Οι παραδόσεις, για ακόμη μία χρονιά, τηρούνται – με μια μικρή καθυστέρηση, το παραδέχομαι. Μιλάω για την αναφορά μου, τα τελευταία χρόνια, στο νικητή του Oscar στην κατηγορία Short Film (Animated). Και μη νομίζετε ότι οι παραδόσεις που τηρούνται, τηρούνται τυχαία. Είναι αυτές που μας δίνουν μεγαλύτερη απόλαυση, που μιλούν στην καρδιά μας και εκφράζουν κάτι μέσα μας.